Over Snelheid en Traagheid © Huib Ramaer

‘Als ik woensdag 10 februari op een OV-fiets zijn werkplaats in Zaandam benader is de Hollandse wereld nog wit, guur en glad. Meeuwen, eenden en meerkoeten scholen hongerig samen bij het ijs aan de waterkant. De ‘Russische buurt’ met het befaamde houten huisje waar in 1697 een jonge Peter de Grote zeven nachten doorbracht in de bedstee van Gerrit Kist ligt achter ons aan de westkant van het water. De studio van Verbey bevindt zich in een wit gebouw waar ook beeldend kunstenaars en decorbouwers werken en oogt sober maar niet karig. Hier wordt overdag gewerkt zonder afleiding van de waan van de dag. E-mail wordt thuis in Amsterdam afgehandeld.

In deze oase ontstonden tussen juni en december 2009 de plusminus 880 maten razend snelle orkestmuziek die in april in première gaan. ‘Als je de diepte in gaat, kost dat meer tijd dan je zelf denkt. Dat betekent radicaal doorwerken op momenten dat andere mensen uitrusten.’ Van woensdag tot en met zondag is het ritme. Op maandag geeft Verbey les aan het Koninklijk Conservatorium van Den Haag, op dinsdag aan het Conservatorium van Amsterdam. Snelheid in traagheid. Voor hem ligt een dik pak muziekpapier: ‘Allerlei technische dingen, fantasieën en dromen komen bij elkaar. Maar je kunt in dit vak geen meters maken en werken volgens vastomlijnde doelstellingen. Componeren is ontzettend inefficiënt. Het is zeer tijdrovend en ondoelmatig, maar uiteindelijk is dat ook niet zo erg. Er is al zoveel efficiënt. We zijn er erg door geobsedeerd. Mensen leven veel te snel. Het draait allemaal om instant gratification: ik wil dit hebben en ik wil het nu. Dat is jammer. Het kost soms jaren om iets moois te leren waarderen. Een paar dingen, zoals creatieve arbeid en het opvoeden van kindertjes, mogen toch wel inefficiënt zijn?’